San Fiz, nas ribeiras,
preto dos << Infernos>>,
veu a nai co demo
pasa-los invernos.
  Seica, cada noite,
voaban a cegas,
roubando fumeiros,
furando as adegas.
  Avancando as muras
da man do perello,
brincando dun escairo
crebou un ortello.
  Laiábase a dema 
da súa torcedela,
o diaño a carrexa
coma unha fardela.
  Gallopa, gallopa,
sen gardar carreiro,
de présa, á procura
dalgún curandeiro.
  Daquela na Vila
non hai máis ca trollos,
e co xenio o trasno
engrandalle os ollos.
  Sacudiu á dema
preto da Fonte Arcada,
e fuxiu berrando:
¡Aí ficas, chantada!...


Extraido de CONTOS, LENDAS E NAMOROS de
Xulio Eyré Lamas (Xulio de Abral)

Páxina en construcción non sexas demasiado crítico podes poñerte en contacto ... bueno xa sabes